miércoles, 16 de diciembre de 2009

Bo Nadal 2009 e Próspero Aninovo!

Os meus mellores desexos para todos e todas neste Nadal e no novo ano que comeza.


lunes, 12 de octubre de 2009

viernes, 9 de octubre de 2009

Eduardo Galeano. Crónica de cueiros e teléfonos móbiles, para reflexionar.


Un artigo de Eduardo Galeano
(Para maiores de 40)

Lo que me pasa es que no consigo andar por el mundo tirando cosas y cambiándolas por el modelo siguiente sólo porque a alguien se le ocurre agregarle una función o achicarlo un poco.

No hace tanto, con mi mujer, lavábamos los pañales de los críos, los colgábamos en la cuerda junto a otra ropita, los planchábamos, los doblábamos y los preparábamos para que los volvieran a ensuciar.

Y ellos, nuestros nenes, apenas crecieron y tuvieron sus propios hijos se encargaron de tirar todo por la borda, incluyendo los pañales.

¡Se entregaron inescrupulosamente a los desechables! Si, ya lo sé. A nuestra generación siempre le costó tirar. ¡Ni los desechos nos resultaron muy desechables! Y así anduvimos por las calles guardando los mocos en el bolsillo y las grasas en los repasadores.

¡¡¡Nooo!!! Yo no digo que eso era mejor. Lo que digo es que en algún momento me distraje, me caí del mundo y ahora no sé por dónde se entra. Lo más probable es que lo de ahora esté bien, eso no lo discuto. Lo que pasa es que no consigo cambiar el equipo de música una vez por año, el celular cada tres meses o el monitor de la computadora todas las navidades.

¡Guardo los vasos desechables!

¡Lavo los guantes de látex que eran para usar una sola vez!

¡Apilo como un viejo ridículo las bandejitas de espuma plástica de los pollos!

¡Los cubiertos de plástico conviven con los de acero inoxidable en el cajón de los cubiertos!

¡Es que vengo de un tiempo en el que las cosas se compraban para toda la vida!

¡Es más!

¡Se compraban para la vida de los que venían después!

La gente heredaba relojes de pared, juegos de copas, fiambreras de tejido y hasta palanganas de loza.

Y resulta que en nuestro no tan largo matrimonio, hemos tenido más cocinas que las que había en todo el barrio en mi infancia y hemos cambiado de heladera tres veces.

¡¡Nos están fastidiando! ! ¡¡Yo los descubrí!! ¡¡Lo hacen adrede!! Todo se rompe, se gasta, se oxida, se quiebra o se consume al poco tiempo para que tengamos que cambiarlo. Nada se repara. Lo obsoleto es de fábrica.

¿Dónde están los zapateros arreglando las media-suelas de las Nike?

¿Alguien ha visto a algún colchonero escardando sommiers casa por casa?

¿Quién arregla los cuchillos eléctricos? ¿El afilador o el electricista?

¿Habrá teflón para los hojalateros o asientos de aviones para los talabarteros?

Todo se tira, todo se desecha y, mientras tanto, producimos más y más basura.

El otro día leí que se produjo más basura en los últimos 40 años que en toda la historia de la humanidad.

El que tenga menos de 40 años no va a creer esto: ¡¡Cuando yo era niño por mi casa no pasaba el basurero!!

¡¡Lo juro!! ¡Y tengo menos de... años!

Todos los desechos eran orgánicos e iban a parar al gallinero, a los patos o a los conejos (y no estoy hablando del siglo XVII)

No existía el plástico ni el nylon. La goma sólo la veíamos en las ruedas de los autos y las que no estaban rodando las quemábamos en la Fiesta de San Juan.

Los pocos desechos que no se comían los animales, servían de abono o se quemaban. De 'por ahí' vengo yo. Y no es que haya sido mejor. Es que no es fácil para un pobre tipo al que lo educaron con el 'guarde y guarde que alguna vez puede servir para algo', pasarse al 'compre y tire que ya se viene el modelo nuevo'.

Mi cabeza no resiste tanto.

Ahora mis parientes y los hijos de mis amigos no sólo cambian de celular una vez por semana, sino que, además, cambian el número, la dirección electrónica y hasta la dirección real.

Y a mí me prepararon para vivir con el mismo número, la misma mujer, la misma casa y el mismo nombre (y vaya si era un nombre como para cambiarlo) Me educaron para guardar todo. ¡¡¡Toooodo!!! Lo que servía y lo que no. Porque algún día las cosas podían volver a servir. Le dábamos crédito a todo.

Si, ya lo sé, tuvimos un gran problema: nunca nos explicaron qué cosas nos podían servir y qué cosas no. Y en el afán de guardar (porque éramos de hacer caso) guardamos hasta el ombligo de nuestro primer hijo, el diente del segundo, las carpetas del jardín de infantes y no sé cómo no guardamos la primera caquita. ¿Cómo quieren que entienda a esa gente que se desprende de su celular a los pocos meses de comprarlo?

¿Será que cuando las cosas se consiguen fácilmente, no se valoran y se vuelven desechables con la misma facilidad con la que se consiguieron?

En casa teníamos un mueble con cuatro cajones. El primer cajón era para los manteles y los repasadores, el segundo para los cubiertos y el tercero y el cuarto para todo lo que no fuera mantel ni cubierto. Y guardábamos.. . ¡¡Cómo guardábamos!! ¡¡Tooooodo lo guardábamos!! ¡¡Guardábamos las chapitas de los refrescos!! ¡¿Cómo para qué?! Hacíamos limpia-calzados para poner delante de la puerta para quitarnos el barro. Dobladas y enganchadas a una piola se convertían en cortinas para los bares. Al terminar las clases le sacábamos el corcho, las martillábamos y las clavábamos en una tablita para hacer los instrumentos para la fiesta de fin de año de la escuela. ¡Tooodo guardábamos!

¡¡¡Las cosas que usábamos!!!: mantillas de faroles, ruleros, ondulines y agujas de primus. Y las cosas que nunca usaríamos. Botones que perdían a sus camisas y carreteles que se quedaban sin hilo se iban amontonando en el tercer y en el cuarto cajón. Partes de lapiceras que algún día podíamos volver a precisar. Tubitos de plástico sin la tinta, tubitos de tinta sin el plástico, capuchones sin la lapicera, lapiceras sin el capuchón. Encendedores sin gas o encendedores que perdían el resorte. Resortes que perdían a su encendedor.

Cuando el mundo se exprimía el cerebro para inventar encendedores que se tiraban al terminar su ciclo, inventábamos la recarga de los encendedores descartables. Y las Gillette -hasta partidas a la mitad- se convertían en sacapuntas por todo el ciclo escolar. Y nuestros cajones guardaban las llavecitas de las latas de sardinas o del corned-beef, por las dudas que alguna lata viniera sin su llave. ¡Y las pilas! Las pilas de las primeras Spica pasaban del congelador al techo de la casa. Porque no sabíamos bien si había que darles calor o frío para que vivieran un poco más. No nos resignábamos a que se terminara su vida útil, no podíamos creer que algo viviera menos que un jazmín.

Las cosas no eran desechables. Eran guardables. ¡¡¡Los diarios!!! Servían para todo: para hacer plantillas para las botas de goma, para poner en el piso los días de lluvia y por sobre todas las cosas para envolver. ¡¡¡Las veces que nos enterábamos de algún resultado leyendo el diario pegado al trozo de carne!!!

Y guardábamos el papel plateado de los chocolates y de los cigarros para hacer guías de pinitos de navidad y las páginas del almanaque para hacer cuadros y los cuentagotas de los remedios por si algún medicamento no traía el cuentagotas y los fósforos usados porque podíamos prender una hornalla de la Volcán desde la otra que estaba prendida y las cajas de zapatos que se convirtieron en los primeros álbumes de fotos. Y las cajas de cigarros Richmond se volvían cinturones y posa-mates y los frasquitos de las inyecciones con tapitas de goma se amontonaban vaya a saber con qué intención, y los mazos de naipes se reutilizaban aunque faltara alguna, con la inscripción a mano en una sota de espada que decía 'éste es un 4 de bastos'.

Los cajones guardaban pedazos izquierdos de palillos de ropa y el ganchito de metal. Al tiempo albergaban sólo pedazos derechos que esperaban a su otra mitad para convertirse otra vez en un palillo.

Yo sé lo que nos pasaba: nos costaba mucho declarar la muerte de nuestros objetos. Así como hoy las nuevas generaciones deciden 'matarlos' apenas aparentan dejar de servir, aquellos tiempos eran de no declarar muerto a nada: ¡¡¡ni a Walt Disney!!!

Y cuando nos vendieron helados en copitas cuya tapa se convertía en base y nos dijeron: 'Cómase el helado y después tire la copita', nosotros dijimos que sí, pero, ¡¡¡minga que la íbamos a tirar!!! Las pusimos a vivir en el estante de los vasos y de las copas. Las latas de arvejas y de duraznos se volvieron macetas y hasta teléfonos. Las primeras botellas de plástico se transformaron en adornos de dudosa belleza. Las hueveras se convirtieron en depósitos de acuarelas, las tapas de botellones en ceniceros, las primeras latas de cerveza en portalápices y los corchos esperaron encontrarse con una botella.

Y me muerdo para no hacer un paralelo entre los valores que se desechan y los que preservábamos. ¡¡¡Ah!!! ¡¡¡No lo voy a hacer!!! Me muero por decir que hoy no sólo los electrodomésticos son desechables; que también el matrimonio y hasta la amistad son descartables.

Pero no cometeré la imprudencia de comparar objetos con personas. Me muerdo para no hablar de la identidad que se va perdiendo, de la memoria colectiva que se va tirando, del pasado efímero. No lo voy a hacer. No voy a mezclar los temas, no voy a decir que a lo perenne lo han vuelto caduco y a lo caduco lo hicieron perenne. No voy a decir que a los ancianos se les declara la muerte apenas empiezan a fallar en sus funciones, que los cónyuges se cambian por modelos más nuevos, que a las personas que les falta alguna función se les discrimina o que valoran más a los lindos, con brillo y glamour.

Esto sólo es una crónica que habla de pañales y de celulares. De lo contrario, si mezcláramos las cosas, tendría que plantearme seriamente entregar a la 'bruja' como parte de pago de una señora con menos kilómetros y alguna función nueva. Pero yo soy lento para transitar este mundo de la reposición y corro el riesgo de que la 'bruja' me gane de mano y sea yo el entregado.

Hasta aquí Eduardo Galeano







miércoles, 30 de septiembre de 2009

Sobre os VII Encontros de Educación Infantil


Os Encontros de Educación Infantil son sempre reconfortantes.

É un lugar para atopar a eses compañeiros/as que aprecias e que só ves nestas ocasións.
É un lugar para emocionarse ante a ilusión de centos de docentes por ser cada vez máis competentes.
É un lugar para compartir ideas e moitas, moitas preguntas.
É un lugar para aprender e para ser consciente do moito que che queda por saber!!

Con algo de cansazo, deixámosvos aquí unha migalliña do moito que nos ensinaron para que en futuras ocasións compartades connosco esta gratificante experiencia. :-)


Conferencia de Myriam Nemirovsky,
"Ler e escribir na escola, intentémolo!"

Da redonda conferencia de Myriam Nemirovsky destacariamos a necesidade de que o mestre/a se converta nun modelo lector para os seus alumnos/as.
  • Compartamos cos nenos e nenas as nosas afeccións lectoras. Comentemos os libros que estamos lendo.
  • Levémoslles a clase as novelas que lemos, os libros, as revistas que consultamos, estudamos, a columna do xornal que soemos ler...
  • Leámoslles en voz alta textos que valoremos fondamente, tamén ós máis maiores.
  • Falémoslles dos nosos autores/as preferidos.
  • Comentémoslles as dúbidas que nos suscitan as lecturas, compartámolas con eles/elas.
Se amosamos a nosa paixón pola lectura, os cativos/as devecerán por achegarse aos libros e compartila connosco!!


Amosémoslles a nosa paixón pola lectura!


Obradoiro de Angélica Lucas Sátiro,
"As competencias de pensar ben (e pasalo ben!)"

Angélica Sátiro falounos das habilidades de pensamento, de como ensinar ós nenos e nenas a pensar cada vez mellor, tanto individual como grupalmente, deixando que a palabra do compañeiro/a lles penetre, que consigan pensar co outro.




Podedes ollar o seu proxecto educativo, neste enderezo:
Proxecto Noria


Experiencia de aula de Vanessa Quintian Agrafojo e Vanessa Arca Magariños,
"Xogamos coas emocións?",
( 2º premio innovación educativa 2008)

É un proxecto realizado con nenos e nenas de 3 e 4 anos onde se traballan, como din as súas autoras, "o emocionante mundo das emocións destes pequenos/as a través de contos e obras de arte"

Podedes descargar o proxecto clikeando na imaxe. Leva un pouco de tempo facelo pero paga a pena.




Obradoiro de Abraham Dguez. Cuña e José L. Fariña García,
"Competics"

Enlaces de interese que nos recomendaron:
redetic
didácticatic, autoformación en TIC
educ@contic
ticne, solucións tic para alumnado con NEE
pequesreboreda, Proxecto rural Wins, competencia dixital na escola rural

lunes, 17 de agosto de 2009

Camiño de Santiago a Fisterra




Camiño de Fisterra - Muxía


Esta ruta xacobea, ten a súa orixe na cidade de Santiago e a súa meta no cabo Fisterra e o Santuario da Virxe da Barca.

Case dende o achado do sepulcro do apóstolo Santiago (s. IX), determinados peregrinos decidían prolongar a súa viaxe até a Costa da Morte, que era para os antigos a punta máis occidental de Europa, o treito final dun itinerario marcado no ceo pola Vía Láctea.

A partires do s. XII, o Códice Calixtino vencella estas terras coa tradición xacobea e sinala que os discípulos de Santiago viaxaron a Dugium, actual Fisterra, na procura da autorización dun legado romano para soterraren ao Apóstolo en Compostela e que alí foron encarcerados. Lograron fuxir, e a piques de seren alcanzados, cruzaron unha ponte que se esborrallou ao paso da tropa romana que os perseguía.

A tradición xacobea do finisterrae galego alicérzase en dúas das devocións máis populares de Galicia; o Santo Cristo, en Fisterra, do que o licenciado Molina (s. XVI) di que a el "acoden os máis romeiros que veñen ao Apóstolo"; e A Virxe da Barca, en Muxía, que segundo a tradición acudiu a este fermoso lugar nunha barca de pedra para lle dar azos a Santiago na súa predicación.

Fonte: xacobeo.es

martes, 14 de julio de 2009

Regálovos un verán azul

Ollamos o ceo e buscamos o azul, o índigo, o cobalto, o añil con ansia...e, curiosamente, esquecemos que podemos tocalo coas mans, ó noso carón.









jueves, 11 de junio de 2009

A short love story in stop motion, do arxentino Carlos Lascano

Unha animación de luxo para que gocedes!

A SHORT LOVE STORY IN STOP MOTION from Carlos Lascano on Vimeo.

As linguas suman

A Coordinadora Galega de Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística (CGENDL) elaborou un tríptico informativo dirixido ás familias do alumnado dos centros educativos de Galicia, para clarificar aspectos da enquisa que vai realizar a Xunta a pais e nais sobre preferencias de idiomas.

From ENDL

O seu obxectivo é ofrecer información rigorosa sobre a aprendizaxe de linguas no noso ensino nun escenario problemático como o actual, determinado por intereses alleos aos estritamente pedagóxicos e que están ameazando a convivencia nos centros.

Á falta dunha campaña informativa institucional e ante a inminente distribución por parte da administración educativa dunha enquisa ás familias carente de rigorosidade científica e de fiabilidade, a CGENDL quere apostar polo dereito dos nenos e nenas a ser igualmente competentes en galego e castelán abrindo un debate real sobre as medidas que temos que adoptar para conseguir que dominen plenamente as dúas linguas, tal e como establece a LOE.

miércoles, 20 de mayo de 2009

A terra está maliña, coidémola!!

O día 5 de xuño é o Día mundial do Medioambiente.
Reflexionemos xuntos/as!





Do disco da cantante Bebe, Pafuera telarañas

sábado, 9 de mayo de 2009

POLO FUTURO DA ESCOLA, É HORA DE MOBILIZARNOS!


Zapatero equivócase


Debo confesar que, ás veces, peco de inxenua. Cando lin a LOE e escoitei un discurso que me era familiar: a aprendizaxe en grupos cooperativos, por proxectos , a resolución de problemas... pensei que, por fin, os/as lexisladores/as comprendían cal era o camiño, quizás obrigados/as polos malos resultados das probas PISA.

Parecía unha senda sen retorno, que levaría tempo e esforzo, pero sen volta atrás. Ata me lancei, nisto das competencias, á procura da miña competencia dixital, case camiñando da man dos meus propios alumnos/as.

Foi entón cando escoitei a un compañeiro falar do software libre fronte ó privativo, de compartir aprendizaxes, información, de colaborar... e fixen miña esta filosofía, coherente cos meus principios pedagóxicos.

Co anuncio de Zapatero de regalar un portátil a cada alumno/a de Primaria con software privativo co fin de dixitalizar o sistema educativo, colaborando cóbado con cóbado coa industria editorial e con operadores de telefonía, quedei en principio perplexa e, acto seguido, pasei á indignación.


Por que substituímos o libro de texto en papel como ferramenta básica na aula polo libro de texto virtual?


O traballo por competencias non implicaba un cambio metodolóxico que deixaba nun 2º plano ó libro de texto?


Non chega coa gratuidade de libros de texto, que agora imos perpetualos adornándoos cunha aureola de modernidade?


Que uso se van facer das tecnoloxías? Serán unha ferramenta para unha aprendizaxe significativa ou un novo envoltorio dos caducos libros de texto?


Por que obviamos a aposta que algunhas CCAA están facendo polo software libre, se este fomenta valores tan importantes como a cooperación, solidariedade, a aprendizaxe compartida..., todos eles piares da LOE?


Que pretende a Administración, comprar votos, cun custe económico mínimo, favorecendo a catro empresas privadas, sendo unha vez máis incoherente coa súa propia lexislación educativa?


Acaso pretende “modernizar” a escola (Escola 2.0) sen analizar o currículo oculto que esta decisión implica?


Por todo o anteriormente exposto, demando ó goberno de Zapatero que rectifique a súa decisión e utilice o investimento económico previsto en impulsar a formación do profesorado en TIC dende un punto de vista competencial, dotar ós centros de máis e mellores recursos tecnolóxicos e dar un pulo significativo á utilización dos software libre na escola.


Noticia onde se recolle a iniciativa do goberno

Neste blog Eduardo Larequi fai unha magnífica análise da iniciativa do goberno que non debedes de deixar de ler.






O galego SUMA



Belén Regueira, xornalista galega, recibiu o premio Mestre Mateo á mellor comunicadora galega de TV do ano 2008. Sintetizou valentemente, na súa intervención, a situación actual que está a vivir o galego. Atreveuse a dicir publicamente o que moitos pensamos e algúns non querer oír...





Apoia o manifesto a prol da CONVIVENCIA LINGÜÍSTICA e da IGUALDADE DE DEREITOS PARA O GALEGO.


Hoxe é máis necesario que nunca,
PARTICIPA NA MANIFESTACIÓN DO 17 DE MAIO!!




martes, 5 de mayo de 2009

Software libre nas escolas de primaria ou Windows?

Invitamos a participar aos pais e nais e ao profesorado nun debate de gran relevancia, dada a trascendencia que está a acadar o desenvolvemento das Tecnoloxías da Información e da Comunicación (TIC) nas escolas, a propósito dunha noticia que informa sobre a intención do goberno de Zapatero de regalar un portátil a cada alumno de primaria nos vindeiros anos, pero con software privativo instalado, da multinacional Microsoft, sen tan sequera terse sacado a concurso público. Tamén se informa nesta entrada do diario El País.

O debate está servido, con dúas opcións extremas:

1. Aceptar o software de Microsoft (Windows e Office), unha marca que ten o monopolio no sector, e que ten intereses empresariais concretos para incluso regalar o software se fose preciso (crear potenciais usuarios para o futuro, dependentes dos seus produtos)




2. Defender o uso exclusivo de software libre nas aulas (GNU/Linux, Firefox, OpenOffice...). Que o software sexa libre implica entre outras cousas que tamén é legal distribuír copias sen pagar licenzas e acceder ao código fonte dos programas. Para saber algo máis ver neste enlace de introdución ao software libre.


O software libre é unha especie de medicamento xenérico fronte ao de marca, se facemos unha analoxía coa industria farmacéutica. Para que imos pagar máis os usuarios por un produto que nos ofrece basicamente as mesmas prestacións?

No debate entran aspectos de puro utilitarismo técnico, económicos... pero tamén, e tal vez isto sexa o máis importante ao falar de educación, aspectos éticos e filosóficos... pois no fondo nas escolas estamos deseñando a sociedade do futuro.

Algunhas das razóns a favor do uso do software libre nas escolas:
  • por seguridade: ausencia de necesidade de antivirus, internet e conexións máis eficientes e seguras
  • por gratuidade e legalidade: miles de aplicacións gratuitas sen necesidade de piratear nada
  • por rendemento e ergonomía: capacidades multimedia maiores, estabilidade da execución dos programas e uptime do sistema
  • por localización: sistema e aplicacións traducidas nas linguas oficiais do país (case definitivo se é unha cuestión autonómica)
Ver máis razóns aquí:
Razóns para o uso do software libre na escola
Vídeo de Stallman sobre o mesmo tema
Hispalinux censura o custo económico e a dependencia tecnolóxica da "solución" Microsoft para a educación, publicado en GALPon.
Zapatero se equivoca, artigo de Jordi Adell
Software libre en educación infantil y primaria, de Jordi Adell (descargar en .zip)

Razóns a favor do software privativo (Microsoft Windows e Office):
  • Uso moi espallado do Windows: coñecémolo de sobra
  • A posible predilección dos nenos: para xogar usan básicamente Windows (aínda que o mini-portátil non iría cos xogos come-recursos)
Salvemos Microsoft, por Santiago Lamelo, na web da Federación Provincial de APAs da provincia de A Coruña.

Tamén podes seguir o debate aberto na rede social Internet en el Aula.
Máis debate en Zapatero se equivoca
Tamén en Twiter


Publicado por Xosé Vidal, no blog do CEIP A Rúa

lunes, 13 de abril de 2009

A WALK ON IRELAND

Un paseo por Irlanda, un breve paseo.
Como cando descubrín a bella Toscana, botei en falta os óleos, o lenzo en branco para inmortalizar unha paisaxe fermosa, plácida, serena... que marca unha impronta no carácter do pobo que o habita.
Amantes da familia, afables, cun grande sentido do humor, sinxelos, fortes de corpo e espírito...os/as irlandeses/as superaron ó longo da historia duras batallas e son un claro exemplo de tenacidade e optimismo.

Aínda que botei en falta os manxares da nosa terra, creo que de cando en vez deberiamos ollar cara ó norte, onde o ceo é case sempre gris, é lembrar que para ser felices só é necesario o imprescindible.




From fotos Irlanda abril 09





Visualizar o mapa ampliado

miércoles, 1 de abril de 2009

2009, ANO INTERNACIONAL DA ASTRONOMÍA

Co Ano Internacional da Astronomía (AIA 2009) celebramos o primeiro uso astronómico do telescopio por Galileo.
Dende entón, mergullámonos en 400 anos de descubrimentos astronómicos.

Esta revolución científica cambiou a nosa forma de ver o mundo.
Actualmente telescopios dende o espazo e dende a terra exploran o universo 24 horas por día.



O xoves comezan as 100 horas de astronomía.
Hai programadas 1500 actividades en 130 países.


Para máis información, preme na imaxe.



ASTRONOMÍA PARA NENOS/AS

Aquí tendes unha serie de enlaces con actividades, xogos e información para os máis pequenos/as.

Axencia Espacial Europea . ESA-Kids

NASA. Space Place

Planetario Kokone

EducaMadrid

Sistema solar básico

Pregúntalle a un astrónomo



Veña, a gozar do infinito e máis aló!!!

miércoles, 28 de enero de 2009

STELLARIUM, UN PROGRAMA PARA CALCETAR UN COBERTOR DE ESTRELAS

Stellarium é un programa gratuíto e de código aberto.

Image1

Moi doado de instalar e cun manexo accesible a tódalas idades.

Image2

Dispón dun Wiki onde os usuarios/as van colaborando co programa.

Image3

Con distintas opcións de visualización para comprender mellor as constelacións.

Image5

E con información detallada de cada obxecto.

Características da última versión:

Versión 0.8.2

ceo
  • máis de 120,000 estrelas do catálogo Hipparcos con información adicional
  • asterismos e ilustracións das constelacións
  • imaxes de nébulas
  • Vía Láctea realista
  • atmosfera realista, saída e posta do sol
  • os planetas e os seus satélites
interface
  • un zoom poderoso
  • control do tempo
  • interface multilingüe
  • scripts para gravar e reproducir o teu propio show
  • protección tipo fisheye de 180° para domos planetarios
  • proxección esférica reflectida para o teu propio domo
  • interface gráfica e extensivo control de teclado
  • control de telescopio
visualización
  • retículas ecuatorial e acimutal
  • estrelas rutilantes
  • estrelas fugaces
  • simulación de eclipses
  • paisaxes que podes personalizar, agora con proxección panorámica esférica
personalización
  • achega os teus propios obxectos do espazo profundo, paisaxes, constelacións, imaxes, scripts...


Actualización:

10 interesantes recursos, animacións e sitios interactivos.

Night Sky Delight: 10 Awesome Animated and Interactive Astronomy Websites
FONTE: http://biblioweb.blogspot.com/2009/01/stellarium.html
"Unicamente podemos ver o 4% da totalidade do Universo, que permanece invisible, coma unha pantasma, feito de materia transparente e embebido nunha enerxía misteriosa"
2009, o ano da Astronomía.

AddThis Social Bookmark Button

sábado, 24 de enero de 2009

O CEIP A Rúa, pola paz

17/01/2009


Os cativos de 1º estamos moi tristes pola guerra de Gaza.

O outro día a profe Ana leunos o libro Sacapenas. Fala da tradición guatemalteca de colocar sacapenas, monecos pequeniños, debaixo da almofada por cada pena ou preocupación que teñas, así desaparecerá.

Decidimos enviarlles ós pícaros/as de Gaza uns sacapenas elaborados coas nosas mans. Acompañarémolos cunha carta que estamos a redactar.

Estes días falamos de moitas cousas:

-"Temos que parar esta guerra XA! Cos sacapenas non imos parala " :-( , dicía Soukaina.

- "Xa sabemos que non imos parala, pero os nenos quedarán máis tranquilos", comentaba Cristina.

-"Para unha pena tan grande necesitabamos un sacapenas tan grande coma un coloso", engadía Sergio.

Animamos a tódolos nenos e nenas do cole a que tamén elaboren sacapenas para envialos a Gaza, son moitos e están moi tristes, seguro que o agradecerán.

Aquí deixámosvos unhas fotos do que estamos a facer.
En canto teñamos redactada a carta colgarémola no blog.


Facendo sacapenas con pasta de madeira.



A profe Rosana tróuxonos uns sacapenas de verdade para que puideramos ollalos.


Binta e a grande idea


Quero compartir este bonito regalo que hoxe chegou ás miñas mans.

martes, 20 de enero de 2009

domingo, 18 de enero de 2009

Sen palabras...



Preme na fotografía para contemplar a galería de imaxes

domingo, 11 de enero de 2009

sábado, 10 de enero de 2009

E o mundo mira para outro lado...


Gaza, 7 de xaneiro de 2009


Pido la Paz y la Palabra


Escribo
en defensa del reino
del hombre y su justicia.

Pido
la paz
y la palabra.

He dicho
«silencio»,
«sombra»,
«vacío»
etcétera.

Digo
«del hombre y su justicia»,
«océano pacífico»,
lo que me dejan.

Pido
la paz y la palabra.

Blas de Otero



El herido

Para la libertad sangro, lucho, pervivo,
Para la libertad, mis ojos y mis manos,
como un árbol camal, generoso y cautivo,
doy a los cirujanos.

Para la libertad siento más corazones
que arenas en mi pecho: dan espumas mis venas,
y entro en los hospitales, y entro en los algodones
como en las azucenas.

Para la libertad me desprendo a balazos
de los que han revolcado su estatua por el lodo.
Y me desprendo a golpes de mis pies, de mis brazos,
de mi casa, de todo.

Porque donde unas cuencas vacías amanezcan,
ella pondrá dos piedras de futura mirada
y hará que nuevos brazos y nuevas piernas crezcan
en la carne talada.

Retoñarán aladas de savia sin otoño
reliquias de mi cuerpo que pierdo en cada herida
Porque soy como el árbol talado, que retoño:
porque aún tengo la vida.


Miguel Hernández










O Guernica dos Palestinos, por Sami Naïr

domingo, 4 de enero de 2009

A propósito de "Como unha novela"

Non podo deixar de contar unha anécdota que me sucedeu, non fai tanto tempo, e que ilustra toda a filosofía de fondo do ensaio Como unha novela.
Creo que foi un dos momentos máis intensos da miña experiencia docente ata o día de hoxe e que nunca esquecerei.

Situémonos. Aula de Plástica. Un grupo de alumnos/as de 6º, ós que lles impartín clase en Educación Infantil, faime unha petición:

-Ana, recordas cando de pequenos nos lías o conto
A bruxa Xertrudis?

-
Claro, como non o vou lembrar!!

-Poderías traelo o vindeiro día e volvérnolo contar?

-Si. Traereino o vindeiro día que teñamos clase de Plástica.


Cando comecei a lectura, quedei abraiada, todos e todas, sen excepción, dispostos arredor de min, pecharon os ollos mentres lía. Emocioneime!!
Cando rematei, unha nova petición:

-Agora, métenos dentro do conto, como facías en Infantil!

E así estivemos un bo rato no que volveron un día máis a se-los protagonistas dun conto "infantil".

Doulles as grazas a todos eles/elas por este regalo que gardarei na miña colección de momentos.